Synthesizer soundtracks

Ik heb nooit begrepen waarom soundtracks van films over het algemeen zo conservatief zijn. Heeft dat te maken met vakbonden? Een vastgesteld quotum filmmuziek dat gespeeld moet worden door een compleet orkest? De vraag waarom pure elektronische soundtracks zo weinig voorkomen terwijl muziek toch al een tijd voor een groot deel elektronisch is houdt me weer bezig sinds ik Beyond The Black Rainbow (2010) zag, een intrigerende Canadese cultfilm die teruggrijpt op het rare mengsel van horrorpulp en avant-garde dat eind jaren zeventig/begin jaren tachtig ontstond. Beyond The Black Rainbow is een ode aan die films en speelt zich tegelijkertijd af in de jaren tachtig. Naast geweldig kleurgebruik en special effects heeft de film een opvallende soundtrack die een hypnotiserend effect veroorzaakt. Hier een mooi voorbeeld:

Blijkbaar is het grijpen naar de synthesizer nog steeds een keuze die je maakt om het budget laag te houden, zoals John Carpenter met zijn beste werk deed. Dat de soundtrack zo opvalt betekent dat er weinig vooruitgang op dat gebied heeft plaatsgevonden, een enkele Aziatische film daargelaten en Daft Punks Tron: Legacy natuurlijk (een vreemde uitzondering in Hollywood, maar blijkbaar vond men het bij Disney belangrijk om ook op muzikaal niveau een bepaalde continuïteit te behouden met de originele film.) Maar iemand als Carl Craig leek mij altijd klaar om muziek voor films te maken. Voor een idee hoe dat zou klinken: kijk nog eens naar de openingsscène van Mulholland Drive (2001):

In ieder geval een artiest heeft die connectie ook gemaakt. Check de opening van Agoria's uitstekende Cute & Cult mixalbum uit 2006 waar het 'Love Theme' van Mulholland Drive over gaat in Carl Craigs 'Experimento'.