Een wonderbaarlijke plaat. Niet echt een verrassing, want op
bijna ouderwetse wijze wist je van te voren dat er iets belangwekkends aan zat
te komen. Geen hype maar waarheid. Ik heb ook geen zin om met superlatieven te
gaan smijten want die zijn inmiddels gedevalueerd. Waar het op neerkomt is
dat ik nog nooit eerder zoiets heb gehoord. Met uitzondering wellicht in de
late uurtjes in een chillout ruimte ergens in de eerste helft van de jaren ’90.
Maar dan nog, dat zijn vage herinneringen, veel waarschijnlijker een verbeelde
muziek uit die zone van vermoeidheid, chemie en doffe beats.
Wat James Holden heeft gedaan is met beperkte middelen
maximaal resultaat behalen, simpelweg door onvoorspelbaarheid en ambitie hun
gang te laten gaan. De eerste paar tracks vormen een overdaad aan geluid die ik
niet meer heb gehoord sinds de hoogtijdagen van Butthole Surfers, Boredoms, Pharoah Sanders, Starsailor, de
Miles Davis van Get Up With It. Het
gevoel dat de realiteit over je heen golft.
The Inheritors
vormt een breuk met de functionele techno van Detroit en met Berlijn. Het is een
even organische als excentrieke Britse techno in de traditie van μ-Ziq, Aphex
Twin, Autechre, The Orb en KLF die niet is na te doen. Je voelt aan dat het een muziek is die
het resultaat is van een alternatieve levenswijze. Niet van muziek als carrière
(Holden kon na zijn doorbraak met 'Horizons' op automatische piloot de grootste trance DJ worden
maar had daar geen zin in) of muziek als een verbind-de-punten- zoekplaatje.
Invloeden zijn hier sporen, een geduldig opzuigen van de avontuurlijke marges
van de muziekgeschiedenis, net zo lang totdat het hernieuwd uit je eigen
vingers vloeit.
Een nieuwe standaard. Waarom nu nog boem-boem maken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten