Mastodon designing futures where nothing will occur

zaterdag 31 mei 2014

Een tijdlijn van de toekomst



Kijk, dat is nou handig! Giorgi Lupi maakte een tijdlijn van de toekomst (en inmiddels wat verleden) aan de hand van sciencefictionklassiekers. Er staat ons nog veel te wachten, waaronder: Lady Gaga arrested for civil disobedience after winning Nobel Peace Prize (2027). Was wel enigszins verbaasd dat de tijdlijn stop bij Time Machine. Starmaker van Olaf Stapledon gaat miljarden jaren verder, zoveel verder dat de illustratie uit balans raakt.

Hier is meer informatie vinden plus de complete tijdlijn in hoge resolutie.

maandag 26 mei 2014

Een nieuwe reeks over popmuziek

Ik begin voor Myjour aan een nieuwe, lange reeks kritieken van popalbums. Kritiek hier vanzelfsprekend in de zin van systematische analyse (niet als negatieve beoordeling). Ik heb toen ik het lumineuze idee kreeg heel snel een lijst met titels opgeschreven die niet expliciet iets met elkaar te maken hebben. Behalve dat ze bij mij in de platenkast staan en belangrijker: breken met het idee van de witte man met gitaar (of zijn even overgeanalyseerde evenknie, de zwarte man met soul.) Waar ik aandacht aan wil besteden zijn de platen waar niet om de vijf jaar een jubileumstuk over wordt geschreven, die niet in rockumentaries worden gecanoniseerd. Platen waar ik gewoon de behoefte over voel om iets over te schrijven.

Daarnaast mis ik ook een bepaald schrijven over popmuziek. De laatste tijd merk ik dat, wanneer ik een artikel over popmuziek lees, de tekst steeds wordt onderbroken door foto's, youtube-filmpjes en spotify playlists. Een begrijpelijke inzet van de mogelijkheden van de link, maar een onrustige leeservaring. Ik wil een rustige tekst presenteren. Muziek is al "waarde"-loos en een nerveuze verzameling data. Prima, mijn Spotify-lijst loopt ook vol. Maar reden te meer om ergens anders rust aan te brengen. Bovendien ben ik van mening dat iedereen prima zelf de muziek weet te vinden (SEO interesseert mij in dit geval niet zoveel.)

Grace Jones - Nightclubbing is het eerst aan de beurt.

donderdag 22 mei 2014

The Absence of Light



Op de website van Sonic Acts is nu de Engelse versie van De Afwezigheid van Licht te vinden. Dit is de versie van het sciencefictionverhaal dat ik 18 januari heb voorgedragen in De Balie. De Nederlandse versie staat hier op de site inclusief bijhorende mix.

zaterdag 17 mei 2014

Tussen Technofobie en Technomanie

Uiteraard voelt het soms alsof technologie zich als het ware – onzichtbaar – aan ons ‘opdringt’. De afgelopen twintig jaar zijn technologieën door velen omarmd, zonder dat ze zich realiseerden dat het een fundamentele maatschappelijke (en culturele, economische en politieke) transformatie met zich meebracht. Hoewel veel mensen het gevoel zullen hebben dat ze niet juist zijn geïnformeerd over die implicaties, is het zo dat maar een klein aantal mensen daar werkelijk interesse in toonde. De meerderheid begon maar al te gretig met het gebruiken van de nieuwe technologieën, en vergaten ‘de rest’. Er bestaat zeker een gebrek aan kennis over de technologieën die we gebruiken. Technologieën zijn verworden tot de magische producten die op een of andere manier functioneren, en steeds vaker wordt de consument bewust weggehouden van de belangen die spelen, ze worden opgesloten in een een slimme, gesloten. Smartphones, iPads, iPhones, ze worden gemaakt voor consumenten, en transformeren ons in niet-denkende consumenten.
Van een paar maanden terug, maar zo snel gaan de ontwikkelingen niet en zo'n essay is het ook niet. Meer een onderwerp waar we de komende decennia zoet mee zijn. 'Moeten we allemaal technofoob worden? Of onze technomanie koesteren?' van Arie Altena voor Gonzo Circus. Beetje een thuiswedstrijd voor de wetenschaps- en/of techonologiesocioloog maar hij weet helder de gelaagdheid van technologie te presenteren.

maandag 12 mei 2014

De Anti-Minority Report



Ik heb eindelijk Her van Spike Jonze gezien. Fascinerende film, op diverse niveaus. Dit artikel in Wired gaat dieper in op de design beslissingen van de makers:
Jonze had help in finding the contours of this slight future, including conversations with designers from New York-based studio Sagmeister & Walsh and an early meeting with Elizabeth Diller and Ricardo Scofidio, principals at architecture firm DS+R. As the film’s production designer, Barrett was responsible for making it a reality. Throughout that process, he drew inspiration from one of his favorite books, a visual compendium of futuristic predictions from various points in history. Basically, the book reminded Barrett what not to do. “It shows a lot of things and it makes you laugh instantly, because you say, ‘those things never came to pass!’” he explains. “But often times, it’s just because they over-thought it. The future is much simpler than you think.”

vrijdag 9 mei 2014

Piketpaal 7: Jenny Ondioline

Ik noemde ze al bij de vorige piketpaal. Stereolab was een van de meest avontuurlijke bands van de jaren ’90. Even karakteristiek voor het decennium als de beste jungle, Aphex Twin of Björk. Stereolab is een lichtend voorbeeld van hoe je als muzikant het verleden kan gebruiken om de toekomst te verkennen, met behoud van een eigen persoonlijkheid. Hun oeuvre is gevuld met prachtige liedjes, maar hun meest radicale statement blijft, denk ik, ‘Jenny Ondioline’ in de volledige versie van 17 minuten en 55 seconden die op hun meesterlijke dubbelalbum Transient Random-Noise Bursts With Announcements (1993) staat.

Een My Bloody Valentine-achtige muur van gitaar zorgt voor de aftrap. Nu de NEU! albums keurig zijn heruitgegeven kijken we minder op van de motorik-beat en gitaarmelodieën waarmee het nummer wordt voortgestuwd, in 1993 was dit nog geheime kennis. Stereolab had op de vorige twee platen dit model geperfectioneerd en nu zou het eigen worden gemaakt. Mijn favoriete moment vindt plaats op 5:50 wanneer na een minimalistisch instrumentaal stuk, de woordeloze zang terugkeert, maar in plaats van het refrein aan te kondigen zoals in het begin blijft het ritme doordreinen, de “aaahhh’s” keren nog drie keer terug en de muziek begint te zweven, lijkt iets onmetelijk groots en woordeloos (het einde van verlangen?) bijna binnen te treden. En zou op deze manier makkelijk nog een kwartier in Basic Channel stijl door kunnen gaan. De band had echter iets anders op het oog. De gitaarmuur keert terug en ‘Jenny Ondioline’ wordt als door een wissel op een ander spoor gezet waarmee een nieuwe hypnotische constructie wordt ingezet. Op 13:41 laat Stereolab haar meest radicale gezicht zien. De interesse in test-LPs die destijds werden gemijnd voor interessante geluiden en coole samples wordt hier gebruikt om de voorgaande muziek uit elkaar te trekken in een wervelstorm van geluid. Waarna een bevrijdend plateau alles tot een goed einde brengt.

‘Jenny Ondioline’ is pure pop, maar met pretentie. Stereolab vraagt zich terecht af waarom pop zich aan bepaalde conventies moet houden, wat betreft tijdsduur, textuur of tekstuele inhoud (hier zong een zangeres die je ervan kon overtuigen dat een betere wereld mogelijk is.) Geen band komt in 2014 in de buurt van dit Stereolab. Het is alsof we op een andere planeet leven. En die van ons is een uitzichtloze woestijn.

 
Stereolab - Jenny Ondioline from Erythromycine on Vimeo.

vrijdag 2 mei 2014

De betere retro niche

Als je dan retro gaat, ga dan ook hardcore voor DDR sciencefictionfilms.


Uit 1972, met Cox Habbema. Schijnt nog goed te zijn ook.