Vergeet 'Blurred Lines', bevrijd de sample!

Wat iedereen met maar een minimaal gevoel voor muziek al wist, is nu officieel: ‘Blurred Lines’ van Robin Thicke plagieert ‘Got to Give it Up’ van Marvin Gaye. Even 7,4 miljoen dollar overmaken. Mij gaat het niet zo om rechtvaardigheid. Als het aan mij ligt vervallen auteursrechten direct bij overlijden van de artiest en hadden Pharell en Thicke hun gang mogen gaan. Maar aan de andere kant is het hier gewoon een geval van boontje komt om zijn loontje. De arrogantie dat je hiermee denkt weg te komen. Zelfs in 1984 was het moeilijk geweest (zie de zaak ‘My Sweet Lord’), maar in tijden van Internet is het volstrekt onmogelijk. In sommige kringen kan men ‘Blurred Lines’ sowieso niet luchten omdat de tekst dicht tegen verkrachtingsretoriek aan zit. Misschien overdreven, en dan heel erg light vergeleken bij de echt ruige voorbeelden. Maar het echte geval van karma is de brutale aanklacht die in naam van Pharell en Thicke was gedeponeerd, voor het geval dat de familie van Gaye hen zou aanklagen. Een fraai staaltje slecht geweten compenseren dat nu is afgestraft.

Wat mij echter interesseert aan ‘Blurred Lines’ is iets anders. Want de eerste keer dat je het liedje hoort, had je al moeten weten dat er iets niet aan klopt. Het is simpelweg te goed om een origineel idee te zijn. Niemand verzint in deze tijd iets dat zo boven de rest uitstijgt. Om iets van kwaliteit te maken in popmuziek moet je haast wel plagiaat plegen. “Maar ‘Get Lucky’ dan?” hoor ik je al denken? Daft Punk was zo slim om het belangrijkste element -de gitaarriff- te laten bedenken door iemand (Nile Rodgers) uit de jaren zeventig, waar ze verder hun eigen elementen aan konden toevoegen. Iedereen tevreden.

Nog iets wat opvalt: hoe men over elkaar heen valt om Thicke en Pharell te verdedigen. Dit is een intrigerende poging, die uiteindelijk niets uitmaakt en bewijst dat er signatuur bestaat die meer is dan noten. Het is natuurlijk een andere tijd, maar wat mij betreft valt deze zaak in het niet in vergelijking met de gevallen A Tribe Called Quest, Biz Markie en The Verve, die vanwege het gebruik van een sample werden aangeklaagd en grotendeels (of zelfs compleet) hun rechten van die nummers kwijt raakten. Wie zich ergert aan doorgeschoten auteursrecht kan beter eerst het vrije gebruik van samples verdedigen. Misschien krijgen we dan ook weer eens wat futuristische popmuziek in de hitlijsten te horen.

Zie het kortom als een rechtszaak tegen retromania...en retromania heeft verloren.